Σ’ ένα ασημένιο θυμιατό
ρίχνω φουχτιές λιβάνι
στον ουρανό για ν’ ανεβεί
στη μνήμη σου στεφάνι
του Αϊ Γιαννιού η χάρη.
- Τι ώρα είναι αυτή βρε που γυρνάς από το πανηγύρι μου φώναζε η μάννα μου αγριεμένη, και μούδωσε μια στα μούτρα μου, που μ’ έκαμε να χάσω τον μπούσουλα.
Την ίδια στιγμή μου έδιδε με την παντόφλα της, που με ασυνήθιστη γρηγοράδα είχε βγάλει από το πόδι της, στοργικά χαϊδέματα στην πλάτη, που δεν πρόφθανα να μετρώ. Ήμουν τόσο ζαλισμένος!
Ήταν ημέρα του Αγίου Γιαννιού 29 Αυγούστου, βασίλεμα του Ήλιου. Θάμουν τότε 10-11 χρονών παιδάκι. Είχαμε πάει στο πανηγύρι στον Άγιο Γιάννη στις Ροβιές με το φίλο μου το Μιχάλη Σμουρνούδη.
