Η γλωσσική καλλιέργεια αρχίζει από την οικογένεια και συνεχίζεται μέσα στην ευρύτερη πολιτιστική και γλωσσική κοινότητα. Πρέπει να το καταλάβουμε γονείς και πολιτεία ότι η γλωσσική καλλιέργεια συνυφαίνεται με την ψυχική και την πνευματική καλλιέργεια. Η γλώσσα δεν αναπτύσσεται ανεξάρτητα από την σκέψη. Γι` αυτό, αν η πολιτεία επιθυμεί να βοηθήσει τα παιδιά της να αναπτυχθούν γλωσσικά - και μάλιστα τα παιδιά των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, δεδομένου ότι εκείνα κυρίως παρουσιάζουν εκφραστικές αδυναμίες, όταν με την είσοδο τους στο σχολείο αλλάζουν γλωσσικό κώδικα - δεν έχει παρά να οργανώσει καλύτερα την προσχολική αγωγή. Θα ήταν πολύ ωφέλιμο π.χ. για τα παιδιά των χαμηλότερων ιδιαίτερα κοινωνικών τάξεων να βρίσκονται από τα τρία και τα τέσσερα χρόνια τους κάποιες ώρες της ημέρας σε κέντρα του παιδιού, όπου θα γεύονται τα αγαθά του πολιτισμού και θα δέχονται μαζί με την πολιτιστική και γλωσσική αγωγή από υποψιασμένες δασκάλες και νηπιαγωγούς. Έτσι, χωρίς ανάγνωση και γραφή, χωρίς δηλαδή το σχολικό τρόπο που έχει καταντήσει απωθητικός, παρά με τραγούδι, παραμύθι και παιχνίδι, μέσα σε περιβάλλον που θα κατοπτρίζει και θα πλουτίζει τις συνθήκες του σπιτιού, τα παιδιά θα ασκούνται στη γλώσσα. Το ιδεώδες, βέβαια, θα ήταν να ασκούνται στη γλώσσα στα ίδια κέντρα και οι γονείς των παιδιών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]