Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789603090724
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Πολλοί βοήθησαν για να φτάσει η στιγμή της επανέκδοσης του έργου του Δημοσθένη Βουτυρά. Η κόρη του πρώτα απ` όλα, κυρία Θεώνη Βουτυρά-Στεφανοπούλου, με τις πληροφορίες και τις αναμνήσεις της, με την αφιλοκερδή παραχώρηση των δικαιωμάτων της έκδοσης, με τα πορτραίτα του πατέρα της που έχει ζωγραφίσει και θα κοσμούν πολλούς από τους τόμους των Απάντων, με τη φιλοξενία της, τη ζωντάνια της και αυτό το κάτι που μεταφέρει από τον πατέρα της στην έκφραση, τη μορφή και το πάθος της `να σπουδάζει τους ανθρώπους`. Ο Μάνος Χαριτάτος και το ΕΛΙΑ, όπου φυλάσσεται το Αρχείο του Βουτυρά μετά από δωρεά της κυρίας Θεώνης, με τη γνωστή και μεγάλη διαθεσιμότητα στην εξυπηρέτηση της έρευνας. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, για λόγους που εξηγούνται στην Εισαγωγή του τόμου. Ο Γιώργος Γαλάντης και το περιοδικό Διαβάζω, που τόλμησαν ένα αφιέρωμα στον απωθημένο Βουτυρά τον Νοέμβριο του 1992, ανοίγοντας το δρόμο για την επαναθεώρηση του πρωτοποριακού έργου του. Η Βέρα Βασαρδάνη και ο Γιάννης Μπασκόζος, η πρώτη με την πολύχρονη έρευνα πάνω στο έργο του Βουτυρά, και οι δύο με τη επιμέλεια του σχεδιασμού και της πραγματοποίησης του αφιερώματος του Διαβάζω. Και οι δύο, άλλωστε, συμμετέχουν στην έκδοση αυτή των Απάντων με την ευθύνη της επιμέλειας ορισμένων τόμων. Ο πατέρας μου, ο φίλος μου Νίκος Κουμέλης, ο κύριος Ματιάτος από το υποθηκοφυλακείο Πειραιώς, η συμβολαιογράφος Πειραιώς κυρία Μαρία Ιωαννίδου-Βλαχάκου και η κυρία Νατάσα Παπαδόδημα, με την ουσιαστική βοήθειά τους για το ξεκαθάρισμα των ασαφειών της πρώιμης βιογραφίας του Δημοσθένη Βουτυρά. Η Ρούλα Γκρέκου και ο Λάκης Παπαστάθης για τη βοήθειά τους στην ερευνά. Ο Νίκος Αξαρλής με πληροφορίες που μου πρόσφερε και με τη γενικότερη υποστήριξη στην προσπάθεια. Η Λητώ Τσεκούρα με την ορθογραφική και γλωσσική επιμέλεια στο πνεύμα αυτού που έγραφε ο Λίχτενμπεργκ: `Υπάρχει μια αληθινή και μια τυπική ορθογραφία`. Ο Λευτέρης Δανίκας για τις ουσιαστικές παρατηρήσεις του πάνω σε ένα τμήμα της εισαγωγής. Ο Θοδωρής Στεφανόπουλος, που συνέβαλε αποφασιστικά στη μορφή της σελίδας και του βιβλίου. Ο Πέτρος Σταθάτος και οι εκδόσεις Δελφίνι, τέλος, που ανέλαβαν την ευθύνη και το κόστος ενός μεγάλου και δαπανηρού εκδοτικού εγχειρήματος υψηλής ποιότητας. Χάρη σ` αυτούς αρχίζει να πέφτει φως στο συννεφιασμένο τοπίο της λογοτεχνίας μας.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Ο Βάσιας Τσοκόπουλος είναι ιστορικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 και σπούδασε ιστορία στην Ecole de Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) στο Παρίσι. Έχει εκδώσει τα βιβλία: "Πειραιάς 1835-1870· εισαγωγή στην ιστορία του ελληνικού Μάντσεστερ" (Καστανιώτης, 1984· 1999), (μαζί με τον Κ. Κωστή), "Οι τράπεζες στην Ελλάδα, 1898-1928" (εκδ. ΕΕΤ, 1989), "Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα: τέλη 19ου-αρχές 20ού αιώνα" (Καστανιώτης, 1999), "Ένας αιώνας Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο" (εκδ. ΤΤ, 2001), "Η ομάδα και η πόλη: ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς του Μεσοπολέμου μέσα από ιστορικά τεκμήρια" (Πολύτροπον, 2008), κ.ά. Απά το 1994 επιμελείται την έκδοση των "Απάντων" του Δημοσθένη Βουτυρά (εκδόσεις Δελφίνι/ Στάχυ). Εργάζεται στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΟΥΤΥΡΑΣ (1872-1958) Ο Δημοσθένης Βουτυράς, γιος του συμβολαιογράφου Νικολάου Βουτυρά και της Θεώνης το γένος Παπαδή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια και ο πατέρας του εργαζόταν ως δάσκαλος. Μετά από μερικά χρόνια εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου ο πατέρας του διορίστηκε ως συμβολαιογράφος. Εκεί τέλειωσε το Δημοτικό και ξεκίνησε τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο, την οποία όμως διέκοψε, καθώς παρουσίασε κρίσεις επιληψίας. Η ιδιαιτερότητά του προκάλεσε την υπερπροστατευτικότητα των γονιών του και έτσι πέρασε τα εφηβικά χρόνια χωρίς στερήσεις. Παρακολούθησε μαθήματα μουσικής, ξιφασκίας, γράφτηκε στη Σχολή Μαχαιριάδη, τα διέκοψε όλα όμως λόγω της ιδιοσυγκρασίας του. Το 1900 πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων δημοσιεύοντας ένα άρθρο στην καθαρεύουσα στο περιοδικό του Πειραιά Χρονογράφος και ένα στο Περιοδικόν μας του Γεράσιμου Βώκου (με τον οποίο ακολούθησε σταθερή συνεργασία). Γύρω στο 1902 ο πατέρας του εγκατέλειψε την εργασία του και ασχολήθηκε με οικοδομικές επιχειρήσεις. Στο εργοστάσιο σιδηρουργίας που έχτισε εργάστηκε αρχικά και ο Δημοσθένης. Στην περίοδο αυτή τοποθετείται η δημοσίευση του διηγήματος Ο Λαγκάς που έγινε δεκτό με επαινετικά σχόλια από τον Παλαμά και τον Ξενόπουλο (1903). Ακολούθησαν νέες δημοσιεύσεις έργων του σε λογοτεχνικά περιοδικά, μεταξύ άλλων και στα Παναθήναια. Γύρω στο 1904 παντρεύτηκε τη Μπετίνα Φέξη, με την οποία απέκτησε μερικά χρόνια αργότερα δυο κόρες. Η ζωή του άλλαξε δραματικά μετά την οικονομική καταστροφή και την αυτοκτονία του πατέρα του το 1905. Προσπάθησε να αναλάβει τη συνέχιση της επιχείρησης, απέτυχε όμως και την οδήγησε στην ολοκληρωτική πτώχευση. Δυο χρόνια αργότερα μετακόμισε με τη σύζυγό του στο Κουκάκι και στράφηκε στην επαγγελματική πεζογραφία, πουλώντας διηγήματα σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Η καταξίωσή του ως πεζογράφου προήλθε αρχικά από τον ελληνισμό της Διασποράς, συγκεκριμένα από την Αλεξάνδρεια. Μετά το 1920 άρχισε να γίνεται γνωστός και στην Αθήνα. Η πορεία του ήταν ανοδική και μέχρι το 1923, οπότε τιμήθηκε με το Αριστείο των γραμμάτων και των Τεχνών, είχαν τυπωθεί ήδη δέκα βιβλία του. Λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής του ανέχειας ασχολήθηκε επίσης με τη συγγραφή σχολικών συγγραμμάτων σε συνεργασία με τον Μ.Παπαμιχαήλ, η προσπάθεια όμως ναυάγησε καθώς το αναγνωστικό της τρίτης δημοτικού που ολοκλήρωσαν καταργήθηκε από τη δικτατορία του Παγκάλου. Συνέχισε να ζει από τη συγγραφή και το 1931 τιμήθηκε με το Αριστείο του Δήμου Πειραιώς. Λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία πρόλαβε να γιορτάσει τα σαράντα χρόνια της λογοτεχνικής του δράσης στην ταβέρνα Μπογράκου στην Κυψέλη, όπου σύχναζε. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής τάχθηκε υπέρ της Αντίστασης. Μετά το τέλος του Εμφυλίου, σε ηλικία 80 χρόνων δημοσίευσε το Αργό Ξημέρωμα. Ως το θάνατό του έζησε κατάκοιτος, φτωχός και παραγνωρισμένος από την κρατική εξουσία (η Ακαδημία Αθηνών αρνήθηκε την πρόταση για υποψηφιότητά του σε δυο συνεχείς εκλογές). Πέθανε το 1954. Το πεζογραφικό έργο του Βουτυρά, σχεδόν αποκλειστικά διηγηματικό, εντάσσεται στο πλαίσιο του κοινωνικού ρεαλισμού και οριοθετεί το πέρασμα από την ηθογραφία στην αστική πεζογραφία. Ως μόνιμο θέμα του κυριαρχεί η ζωή των περιθωριακών (λούμπεν) ομάδων της Αθήνας και του Πειραιά. Έχοντας ζήσει κοντά τους ο Βουτυράς περιέγραψε τη ζωή και την ψυχοσύνθεσή τους με έντονα ζοφερά χρώματα και καταθλιπτικό ύφος, παρουσιάζοντας ωστόσο και μια τάση προς την ουτοπία. Παράλληλα απεικόνισε την άρνηση των ομάδων αυτών να ενταχτούν στην οργανωμένη κοινωνία, άρνηση η οποία αποτυπώθηκε και στην άναρχη δομή των έργων του, σε κάποια από τα οποία συναντούμε επίσης στοιχεία μεταφυσικής και επιστημονικής φαντασίας, τα οποία λειτουργούν συμβολικά. Για αναλυτικότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημοσθένη Βουτυρά βλ. Βασαρδάνη Βέρα, «Δημοσθένης Βουτυράς», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ι΄ (1900-1914), σ.280-322. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Ζήρας Αλέξ., «Βουτυράς Δημοσθένης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984, Πολιτάρ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
