Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται οι μαρτυρίες άλλων συγγραφέων για τον βίο και το έργο του Δίωνα, καθώς επίσης και δύο από τους σημαντικότερους διαλόγους του ρήτορα-φιλοσόφου, ο Χαρίδημος και ο Ροδιακός.

Ο λόγος αυτός ξεκινά με μια συζήτηση ανάμεσα στον Δίωνα και στον πατέρα ενός νεαρού φιλοσόφου, του Χαρίδημου, ο οποίος ήταν θαυμαστής του Δίωνα και είχε πρόσφατα πεθάνει. Ο πατέρας ονομάζεται Τίμαρχος και είχε και έναν νεότερο γιο, που ονομαζόταν επίσης Τίμαρχος και ήταν παρών και αυτός στη συζήτηση. Ο Δίων μαθαίνει από τον πατέρα Τίμαρχο ότι ο Χαρίδημος, λίγο πριν πεθάνει, υπαγόρευσε έναν παρηγορητικό λόγο προς τους συγγενείς και φίλους του. Ο Δίωνας τον παρακαλεί να του τον διαβάσει και ο Τίμαρχος, μετά από κάποιους αρχικούς ενδοιασμούς, δέχεται. Στο τέλος, ο Δίων εκφράζει τον θαυμασμό του για όσα έγραψε ο Τίμαρχος, τα οποία αποκαλύπτουν τη φιλοσοφική του εμβρίθεια και την αρετή του, και απευθύνει κάποια παρηγορητικά λόγια προς τον πατέρα και τον αδελφό του νεκρού.

Ο Ρο­δια­κός λό­γος του Δί­ω­να, ο ο­ποί­ος εί­ναι κα­τά πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρος α­πό ό­λους τους άλ­λους λό­γους του, εκ­φω­νή­θη­κε ε­νώ­πιον της Εκ­κλη­σί­ας του Δή­μου των Ρο­δί­ων και προ­σπα­θεί να τους πεί­σει με κά­θε τρό­πο να ε­γκα­τα­λεί­ψουν μια κα­κή συ­νή­θεια που εί­χαν: ό­ταν α­πο­φά­σι­ζαν να τι­μή­σουν κά­ποιον με την α­νέ­γερ­ση αν­δριά­ντα, δεν έ­φτια­χναν έ­να και­νούρ­γιο αν­δριά­ντα με τη μορ­φή του τι­μώ­με­νου προ­σώ­που, αλ­λά έ­παιρ­ναν έ­ναν πα­λιό, που εί­χε α­φιε­ρω­θεί σε κά­ποιον άλ­λον και φυ­σι­κά εί­χε τη μορ­φή άλ­λου προ­σώ­που, και έ­γρα­φαν το ό­νο­μα του νέ­ου τι­μώ­με­νου προ­σώ­που, σβή­νο­ντας το ό­νο­μα του πα­λαιού, ε­φό­σον αυ­τό υ­πήρ­χε.