Ιπποκράτους αληθώς εσμέν ζηλωταί, αλλά και του Προκρούστη και του Μέγκελε. Ίσως και των αγίων Αναργύρων, των πρώτων γιατρών που δούλευαν χωρίς αμοιβή. Ιατρομεσίτες, βαποράκια, Καματεροί, άγιες Αθανασίες, Ιεχωβάδες, δοσάδες, πορτοφολάδες, καφετζήδες, κουλουρτζήδες, σουβλατζήδες, παπατζήδες, νταβατζήδες. Τα πάντα πουλιούνται κι αγοράζονται. Και η ψυχή ακόμα. Δεξιός νεφρός για μεταμόσχευση σε τιμή ευκαιρίας. Αριστερό άρβυλο, από προσφάτως ακρωτηριασθέντα, σε αρίστη κατάσταση. Διαθέσιμα και θαυματουργά λείψανα. Χώροι καταθλιπτικοί κι αφρόντιστοι σαν τ` αμπάρια δουλεμπορικών. Στα υπόγεια στήνουν γλέντι οι αρουραίοι, οι Κούρδοι κι οι άστεγοι. Τα μεσάνυχτα θα βγει συσσίτιο για όλους. Κι ωστόσο, μέσα στις συμπληγάδες του παρανοϊκού συστήματος υγείας, απαξιωμένοι θεραπευτές και κατατρεγμένοι ασθενείς εκπλήσσουν με το ψυχικό τους μεγαλείο. Η οδύσσεια ενός νέου γιατρού στο αφιλόξενο αρχιπέλαγος των δημόσιων νοσηλευτηρίων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]