Η μονογραφία αυτή αναλύει, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, τα ερμηνευτικά ζητήματα που ανακύπτουν από την εφαρμογή της ΑΚ 919. Προφανώς, ο όρος της ΑΚ 919 που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα είναι αυτός της αντίθεσης στα χρηστά ήθη και εκεί εστιάζει, κυρίως, η ανάλυση της μονογραφίας. Η έννοια των χρηστών ηθών κατά την ΑΚ 919 προσεγγίζεται με βάση πρωτίστως τη λειτουργία που επιτελεί εντός της διάταξης αυτής, αλλά και τον ρόλο της ΑΚ 919 στο ευρύτερο σύστημα της αδικοπρακτικής ευθύνης. Για τον λόγο αυτόν, εξετάζεται διεξοδικά η σχέση της ΑΚ 919 με συναφείς διατάξεις και, ιδίως, με την ΑΚ 914. Στη μονογραφία προκρίνεται η δικαιοηθική (και όχι η κοινωνικοηθική) νοηματοδότηση των χρηστών ηθών και αποτυπώνεται μια σειρά γενικεύσιμων νομικών κριτηρίων για την εξειδίκευση των χρηστών ηθών, που μπορούν να αξιοποιηθούν και για περιπτώσεις πέραν αυτών που εντάσσονται στην ως τώρα εμφανιζόμενη τυπολογία εφαρμογής της. Πέρα από την αντίθεση στα χρηστά ήθη, εξετάζονται και οι λοιποί όροι της ΑΚ 919, καθώς και ζητήματα από τις συνέπειες εφαρμογής της. Επισημαίνεται, επίσης, ότι σε ξεχωριστό κεφάλαιο καταγράφεται, συστηματοποιείται σε επιμέρους κατηγορίες και προσεγγίζεται κριτικά όλη η νομολογία για την ΑΚ 919 και ιδίως η νομολογία σχετικά με τις περιπτώσεις που συνιστούν (ή όχι) αντίθετη στα χρηστά ήθη συμπεριφορά κατά την ΑΚ 919. Έτσι, η μονογραφία αποτελεί έναν χρήσιμο οδηγό όχι μόνο για τη θεωρητική επεξεργασία, αλλά και για την πρακτική εφαρμογή της εν λόγω διάταξης.