Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα (Συγγραφέας)

Η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα γεννήθηκε στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου Κρήτης. 1960-1964: Πτυχίο Αρχαιολογίας με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. 1964-1968: Μετεκπαίδευση στην Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. 1968-1973: Μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στη Σορβόννη. Κρατικό διδακτορικό δίπλωμα (Doctorat d΄Etat es Lettres) με άριστα από τη Σορβόννη (Παρίσι Ι). 1975: Εκλέγεται Τακτική Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Από το 1992 Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. 1985: Βραβείο Καζαντζάκη. 1989: Α΄ Κρατικό Βραβείο Μελέτης Δοκιμίου για το βιβλίο "Περί ζωγραφικής. Αλμπέρτι και Λεονάρντο". Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη των Γραμμάτων και Τεχνών από την Ιταλική και Γαλλική Δημοκρατία και με το παράσημο του Αλφόνσου του Σοφού από την Ισπανική Κυβέρνηση. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία και άρθρα Ιστορίας της Τέχνης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Ειρήνη Οράτη (Συγγραφέας)

Η Ειρήνη Οράτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε στο Τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Α.Π.Θ. και ειδικεύτηκε στην ευρωπαϊκή χαρακτική στη Staatliche Graphische Sammlung του Μονάχου. Από το 1980 έως το 1994 εργάστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, ως επιμελήτρια του Τμήματος Χαρακτικών και Σχεδίων και ως υπεύθυνη της βιβλιοθήκης. Το 1994 εργάστηκε στον οίκο δημοπρασιών Chistie΄s Hellas και το 1995 έγινε επιμελήτρια της Συλλογής Χαρακτικών και Σχεδίων της Ιονικής Τράπεζας. Από το 1999 είναι επιμελήτρια της Συλλογής Έργων Τέχνης της Alpha Bank.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Ελένη Θ. Κυπραίου (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Όλγα Μεντζαφού - Πολύζου (Συγγραφέας)

Η Όλγα Μεντζαφού - Πολύζου γεννήθηκε στο Βόλο το 1948. Αποφοίτησε από το ιστορικό - αρχαιολογικό τμήμα της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1999 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της ιστορίας της τέχνης στο τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1976 εργάζεται ως επιμελήτρια στην Εθνική Πινακοθήκη και από το 1989 είναι επιστημονική σύμβουλος της Πινακοθήκης Ευάγγελου Αβέρωφ στο Μέτσοβο. Από τον Ιανουάριο του 2007 είναι διευθύντρια συλλογών και μουσειολογικού προγραμματισμού της Εθνικής Πινακοθήκης. Έχει ασχοληθεί με τη διοργάνωση εκθέσεων τόσο στην Εθνική Πινακοθήκη και στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ, όσο και σε άλλα ιδρύματα και πολιτιστικούς φορείς (Μακεδόνικο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, Βαφοπούλειο Ίδρυμα, Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ. Κατσίγρα, Δημοτική Πινακοθήκη Πάτρας, Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, Κουμαντάρειος Πινακοθήκη Σπάρτης, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννίνων κ.ά.). Το 2000 της ανατέθηκε η οργάνωση της επανέκθεσης των συλλογών της Πινακοθήκης και η επιστημονική και εκδοτική επιμέλεια του τόμου που τη συνόδευε, "Εθνική Πινακοθήκη, 100 χρόνια". Το 2001 συμμετείχε στη διοργάνωση της έκθεσης «Μνήμες από την αρχαία Ελλάδα στη σύγχρονη τέχνη», που έγινε στο Ίδρυμα Ωνάση στη Νέα Υόρκη, και το 2003 ανέλαβε την οργάνωση του Παραρτήματος της Εθνικής Πινακοθήκης στο Ναύπλιο. Στο πλαίσιο της ευρύτερης μουσειολογικής της δραστηριότητας έχει ασχοληθεί με την ηλεκτρονική καταγραφή έργων τέχνης, και σήμερα είναι υπεύθυνη της βιβλιοθήκης και των αρχείων της Εθνικής Πινακοθήκης με κύριο στόχο τον εκσυγχρονισμό τους με ηλεκτρονική καταγραφή και ψηφιοποίηση. Έχει συγγράψει τα βιβλία: "Πινακοθήκη Αβέρωφ - Νέα αποκτήματα" (1994), "Περικλής Πανταζής 1949-1884" (σε συνεργασία, 1994), "Περικλής Πανταζής 1949-1884: Ένας Έλληνας ζωγράφος στο Βέλγιο" (1996), "Γεώργιος Ιακωβίδης" (διδακτορική διατριβή, 1999), "Δάβης" (2002) και τον κατάλογο του Παραρτήματος του Ναυπλίου. Είχε τη γενική επιμέλεια και συμμετοχή στη συγγραφή του βιβλίου "Συλλογές Ευάγγελου Αβέρωφ - Ταξιδεύοντας στο χρόνο" (2000) και την επιστημονική και εκδοτική επιμέλεια, μεταξύ άλλων, των βιβλίων: "Γιάννης Μόραλης", "Τάσος", "Σχέδια Γιαννούλη Χαλεπά", "Χρίστος Δαγκλής", "Περικλής Βυζάντιος, Ζωγραφική 1930-1940", "Εξπρεσιονιστές - Συλλογή Μπουχάιμ", "Άλεξ Μυλωνά", "Γιώργος Βακιρτζής: Ζωγραφική - Γιγαντοαφίσες", "Πινακοθήκη Αβέρωφ". Έχει δημοσιεύσει άρθρα επάνω σε θέματα ιστορίας της τέχνης και έχει συμμετάσχει σε πολλές ημερίδες και συνέδρια.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Σπύρος Βασιλείου (Ζωγράφος)

Ο Σπύρος Βασιλείου (Γαλαξίδι 1903 - Αθήνα 1985) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους του εικοστού αιώνα και η οικογένεια του έχει μετατρέψει το ατελιέ και την οικία του, κάτω από την Ακρόπολη, σε γκαλερί του έργου του και σε μουσείο. Ο Βασιλείου γεννήθηκε στο Γαλαξίδι το 1903 και ήλθε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1920 για να φοιτήσει στην Σχολή Καλών Τεχνών με υποτροφία. Απογοητευμένος από τον άνυδρο τρόπο διδασκαλίας της εποχής, που έδινε έμφαση στην θεωρητική κατάρτιση, ο Βασιλείου και μια ομάδα συμφοιτητών του επαναστάτησαν και απαίτησαν μεταρρυθμίσεις. Η στάση τους ανάγκασε τη Σχολή να αλλάξει διευθυντή και μεθόδους διδασκαλίας, εισήγαγε το εργαστήριο και υιοθέτησε την διδασκαλία μοντέρνων μεθόδων και σχολών ζωγραφικής όπως ο ιμπρεσιονισμός. Ο Βασιλείου αποφοίτησε το 1923. Η καταξίωση του ήταν άμεση και στα επόμενα 60 χρόνια έγινε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Εκτός από τους καμβάδες του, παρήγαγε θρησκευτικές εικόνες, ξυλόγλυπτα, εικονογραφήσεις, αφίσες, σκηνικά για το θέατρο, κλπ. Οι εικόνες και τα σχέδια του έχουν αφομοιωθεί πλήρως στην σύγχρονη Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Ο Βασιλείου πίστευε ότι η σύγχρονη Ελληνική τέχνη πρέπει να ενσωματώσει τις επιρροές των διεθνών ρευμάτων χωρίς όμως να χάνει τον Ελληνικό χαρακτήρα της, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από χιλιετίες παράδοσης. Οι ιμπρεσιονιστικοί και μοντερνιστικοί πίνακες του δεν απέχουν ποτέ πολύ από την Βυζαντινή παράδοση εικονογραφίας, όπως την προσάρμοσε ο ίδιος στην σύγχρονη πραγματικότητα. Το χρονολόγιο της ζωής του, με μια ματιά: 1903. Γεννιέται στο Γαλαξείδι. 1921. Μπαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών. 1929. Κάνει την πρώτη του έκθεση στην αίθουσα τέχνης Στρατηγοπούλου. 1930. Του απονέμεται το Μπενάκειο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για την αγιογράφηση του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη. 1934. Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας. 1941. Παντρεύεται την Κική Κωνσταντακοπούλου. 1945. Πρώτη σκηνογραφία για το Εθνικό Θέατρο 1949. Εικονογραφεί το αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού. 1950. Ιδρύει με τη Ραλλού Μάνου το Ελληνικό Χορόδραμα 1960. Κερδίζει το βραβείο Γκουγκενχάιμ. 1961. Σκηνογραφεί την κινηματογραφικήυποψήφια για Όσκαρ "Ηλέκτρα" του Μιχάλη Κακογιάννη. 1969. Εκδίδει το αυτοβιογραφικό "Φώτα και σκιές". 1975. Μεγάλη αναδρομική στην Εθνική Πινακοθήκη. 1982. Σκηνογραφεί το 146ο και τελευταίο έργο του. 1985. Πεθαίνει στο σπίτι του, κάτω από την Ακρόπολη.

Δημήτριος Γαλάνης (Ζωγράφος)

Ο Δημήτριος Γαλάνης (Αθήνα 1879 - 1966) ζωγράφος, χαράκτης και γελοιογράφος, Θεωρείται ο θεμελιωτής της χαρακτικής στην Ελλάδα. Το 1897-1899 φοίτησε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου και το 1899 παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου κοντά στο Νικηφόρο Λύτρα. Το διάστημα 1900-1902 σπούδασε στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού. Έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία , πήρε τη γαλλική υπηκοότητα ( αφού κατετάγη πρώτα το 1914 στην Λεγεώνα των Ξένων και υπηρέτησε στο Γαλλικό στρατό και τη διετία 1915-1917 στο συμμαχικό στρατό ) και αργότερα δίδαξε χαρακτική. Από το 1901-1912 είχε μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα ως γελοιογράφος και συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της εποχής εκείνης στη Γαλλία. To 1945 εξελέγη καθηγητής χαρακτικής στην Ecole des Beaux Arts και ανακηρύχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Το 1949 ανακηρύχθηκε μέλος και της Ακαδημίας Αθηνών.

Νικόλαος Γύζης (Ζωγράφος)

Ο Νικόλαος Γύζης (Σκλαβοχώρι Τήνου 1842 - Μόναχο 1901) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς έλληνες ζωγράφους του 19ου αι. της λεγόμενης "Σχολής του Μονάχου". Μετά τις σπουδές του στο Σχολείο των Τεχνών στην Αθήνα (1854-1864) πήγε στο Μόναχο όπου το 1868 έγινε δεκτός στην τάξη του περίφημου γερμανού ζωγράφου και δασκάλου Karl von Piloty. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε με ζωγράφους του κύκλου του Wilhelm Leibl καθώς και με τους Franz von Defregger και Franz von Lenbach. Το 1872 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου διέμεινε για δύο χρόνια. Το 1873, πραγματοποίησε με τον φίλο του ζωγράφο Νικηφόρο Λύτρα ταξίδι στη Μ. Ασία, το οποίο αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση τόσο της θερματικής των έργων του όσο και του μορφοπλαστικού του ιδιώματος. Το 1888 ανακηρύχθηκε τακτικός καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Το 1895 πραγματοποίησε το δεύτερο και τελευταίο ταξίδι του στην Ελλάδα. Τόσο η πολυσχιδής θεματογραφία του έργου του, όσο και η πλατιά τεχνοτροπική του εξέλιξη, που εκτείνεται από τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό ως τον συμβολισμό και το Jugendstil, αναδεικνύουν τον Ν. Γύζη σε δεσπόζουσα μορφή τόσο της γερμανικής όσο και της νεοελληνικής τέχνης του 19ου αιώνα.

Γιώργης Δ. Βαρλάμος (Ζωγράφος)

Ο Γιώργος Βαρλάμος (Πάρος 1922) σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην ΑΣΚΤ (1942-1947). Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην Ecole des Beaux Arts, όπου ειδικεύτηκε στην τέχνη του βιβλίου και τη χάραξη γραμματοσήμων. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη χαρακτική και την εικονογράφηση βιβλιοφιλικών λευκωμάτων στην Ελλάδα και Γαλλία. Τα έργα του διακρίνονται για την πληρότητα και την ιδιαίτερη εκφραστική τους δύναμη.

Γιώργος Γουναρόπουλος (Ζωγράφος)

Έλληνας ζωγράφος (Σωζόπολη Βουλγαρίας 1889 - Αθήνα 1977), που κάνει την εμφάνισή του την εποχή του μεσοπολέμου (Παρίσι 1919-1931). Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (1907-1921). Συνέχισε τις σπουδές του στις Ακαδημίες Julian και Grande Chaumiere στο Παρίσι (1919-1925). Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1932 και ανέλαβε την τοιχογράφηση της Αίθουσας Συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου στο Δημαρχείο Αθηνών. Επηρεάστηκε από το κίνημα του σουρεαλισμού και ζωγράφισε κυρίως γυναικείες και ανδρικές μορφές, προσωπογραφίες και τοπία.

Αγήνωρ Αστεριάδης (Ζωγράφος)

Ο Αγήνωρ Αστεριάδης (Λάρισα 1898 - Αθήνα 1977) σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1922-1928) και δίδαξε σε διάφορες σχολές. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη εικαστικών εφαρμογών: σχέδιο, εικονογράφηση βιβλίων, αγιογραφίες, χαρακτικά κ.λπ. με τις ανάλογες τεχνοτροπικές εκφράσεις όπου κυριαρχεί η αφομοίωση του ελληνικού προτύπου (κλασικού, βυζαντινού ή λαϊκού).

Γιώργος Βακαλό (Ζωγράφος)

Ο Γιώργος Βακαλό γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1902 και πέθανε στην Αθήνα το 1991. Ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική και στη μικρογραφία κοντά στον Λύσανδρο Πράσινο (πατέρα του Μάριου Πράσινου). Συνέχισε στo Παρίσι (1922-1928), στις Ecole des arts decoratifs και στις Ακαδημίες Grande chaumiere και Julian. Σπούδασε, επίσης, σκηνογραφία στη θεατρική σχολή του C. Dullin L΄ atelier και κοντά στον L. Medgyes. Κατά τη δεκαετία 1930-1940, συνεργάστηκε ως σκηνογράφος με τους J. Copeau, J.-L. Barrault, M. Saint-Denis, Itkin, σε διάφορα θέατρα στο Παρίσι, καθώς επίσης και με την Compagnie des Quinze στο Globe Theatre στο Λονδίνο. Εξέθετε τακτικά τη ζωγραφική του στα Salon d΄automne και Salon des independants και όλο αυτό το διάστημα μετείχε σε διεθνείς εκθέσεις σκηνογραφιών, ενώ το 1938 διακρίθηκε με το Α΄ Βραβείο ζωγραφικής στην Exposition Carmine. Οι μακέτες των σκηνικών του για την Ειρήνη του Αριστοφάνη, που ανέβασε ο C. Dullin αγοράστηκαν τότε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το 1940, ύστερα από την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία, έρχεται στην Ελλάδα και αρχίζει τις συνεργασίες του με ελληνικά θέατρα, όπως την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κ.Θ.Β.Ε., το Εθνικό Θέατρο, κ.ά. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας Στάθμη και ίδρυσε το 1957 μαζί με τους Π. Τέτση, Φ. Φραντζισκάκη και Ε. Βακαλό την πρώτη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών της Ελλάδας. Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο, Λος Άντζελες, ενώ το 1994 οργανώθηκε αναδρομική έκθεση στην Γκαλερί Νέες Μορφές στην Αθήνα. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Biennale Αλεξάνδρειας,1967 κ.ά.) και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από το Γαλλικό Κράτος το 1953.

Σπυρίδων Βικάτος (Ζωγράφος)

Ο Σπυρίδων Βικάτος (Αργοστόλι 1878 - Αθήνα 1960) σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (1896-1898). Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία ου Μονάχου με δασκάλους τους Ν. Γύζη και L. Von Lofftz. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1907 και το 1909 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου δίδαξε έως το 1939. Το 1951 η Ακαδημία του Μονάχου τον εξέλεξε επίτιμο μέλος της. Προσωπογράφος-ψυχογράφος, ιδίως της γεροντικής ηλικίας, ζωγράφισε ακόμη θρησκευτικές συνθέσεις, νεκρές φύσεις και τοπία.

Λουκάς Γεραλής (Ζωγράφος)

Πάνος Γεραλής (Ζωγράφος)

Τζούντι Γιαννακοπούλου (Μεταφραστής)

Γιώργος Ζογγολόπουλος (Γλύπτης)

Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1902. Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Θ. Θωμόπουλο. Εργάστηκε στο ατελιέ του γλύπτη Marcel Gimond στο Παρίσι και μελέτησε τις τεχνικές της χαλκοχυτικής στην Ιταλία, καθώς και τα έργα των Michelangelo, Pisano, Donatello, Manzoni, Manzu, Pomodoro. Εκτός από τη γλυπτική έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική. Υπήρξε ενεργό μέλος καλλιτεχνικών ομάδων, συμμετέχοντας σε εκθέσεις και συναντήσεις των ομάδων αυτών. Από το 1956 αποτελούσε μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Πολιτισμού. Από το 1936 έχει πραγματοποιήσει σημαντικό αριθμό ατομικών εκθέσεων και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας (1940, 1956, 1964, 1993, 1995), στη Δ΄ Biennale του Σάο Πάολο και στη Biennale του Καϊρου. Στα έργα του ενδιαφέρεται για την αρμονική συνύπαρξη των γλυπτών με τον περιβάλλοντα χώρο, ενώ συνεργάστηκε συχνά με αρχιτέκτονες. Μερικά σημαντικά έργα του σε δημόσιους χώρους είναι: Μνημείο για τις ηρωίδες του Ζαλόγγου, Μνημείο Πεσόντων Δήμου Νίκαιας, Γλυπτό από Cor-ten στη ΔΕΘ, Μνημείο για τον Κύπριο Φοιτητή Κυριάκο Μάτση, στο ΑΠΘ, Δελφοί στην Αθήνα, Ελιά στην Αθήνα, Χωρίς Τίτλο, Cour d΄ Honneur Κτιρίου Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Πέθανε τον Μάιο του 2004.