Η "Αντιγόνη" του Μποσό στήνει από την αρχή μια ποιητική και σχεδόν μαγική Θήβα, στην οποία οι ήρωες κινούνται ως αντανακλάσεις αρχέγονων σκοτεινών παθών, παραδομένοι στη λατρεία του σώματος, παραλυμένοι από την ανάμνηση της ανεκπλήρωτης επιθυμίας. Η ηρωίδα δεν είναι μόνο κόρη και αδελφή ξοδεμένη στο χρέος της απέναντι στην καταραμένη της οικογένεια. Είναι, πάνω απ` όλα, γυναίκα, γήινη και ταυτόχρονα άυλη, παραδομένη στις αισθήσεις της και την ίδια κιόλας στιγμή στερημένη, γυναίκα που μάς είναι παράδοξα οικεία, μόνο και μόνο επειδή η Θήβα είναι ένας τόπος εσωτερικός.