Το "Άνθος του Γιαλού", διήγημα -είδος πεζογραφίας που ο Α. Παπαδιαμάντης ελάμπρυνε και δια τούτο θεωρείται ο δημιουργός του νέου ελληνικού διηγήματος -ξεδιπλώνει με απαράμιλλη λογοτεχνική και αλληγορική αξία τη βαθιά θρησκευτικότητα, τη φυσιολατρία, τα έθιμα, τους θρύλους που συνιστούν την ελληνική παράδοση.
Η μουσική συνοδεία του κλασσικού λογοτεχνικού λόγου προσδίδει θεατρικότητα στα έργα προκειμένου τα παιδιά να προσεγγίσουν τη γοητεία και τη δυναμική της ελληνική γλώσσας. Το ζητούμενο είναι τα παιδιά να ανατρέξουν κατόπιν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού, σίγουρα πλούσια σε κλασσικά λογοτεχνικά κείμενα, που αποτελούσαν και τα δικά μας αναγνώσματα σε παιδική ηλικία αλλά και σε μεγαλύτερη.
Η "Γοργόνα" αποτελεί την ενσάρκωση του γνωστού ελληνικού θρύλου με την αριστουργηματική γραφή του Α. Καρκαβίτσα, ενός από τους κορυφαίους αντιπροσώπους της ελληνικής κλασσικής λογοτεχνίας. Η γοητεία του λόγου του συνίσταται όχι μόνο σε αξία λογοτεχνική αλλά και σε συμβολική.
Τα παιδιά, μικρά και μεγαλύτερα, εμπλουτίζουν την εκφραστική τους ικανότητα, της σκέψης και του λόγου και γνωρίζουν τη δύναμη της διαχρονικότητας της ελληνικής γλώσσας και των νοημάτων της.
Τα "Βουνά των Αετών" μεταφέρουν τον ακροατή, μικρό ή μεγαλύτερο, σ` ένα χειμωνιάτικο βράδυ μπροστά στο τζάκι, που η βροχή και η μουσική συνοδεύουν τις ιστορίες που ο παππούς ξεδιπλώνει στον μικρό Κωνσταντίνο.
Ο γέροντας θυμάται και όλοι μας ταξιδεύουμε σε άλλες εποχές της ελληνικής υπαίθρου που διαφύλαξαν την ελευθερία και τη μνήμη μας ζωντανή. μας θυμόμαστε κάποιες από τις ιστορίες του παππού και της γιαγιάς από τα παλιά που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τη διδαχή των παιδιών μας και να ισχυροποιήσουν το νόημα του παιδικού διηγήματος τα "Βουνά των Αετών" που δεν είναι άλλο από το να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε.
Το "Άστρο του Κοραλλιού" είναι μια διαφορετική μουσική πρόταση παραμυθιού. Πρόκειται για ένα έργο εμπνευσμένο από τη φύση με ήρωες τον Πύρινο και την Υδάτινη.
Η μουσική και οι ήχοι της φύσης προσδίδουν στο λόγο θεατρικότητα προκειμένου το παιδί να δημιουργεί εικόνες με τη δική του δύναμη της σκέψης και της φαντασίας. σημαντικό σε μια εποχή που παρέχει τα πάντα οπτικοποιημένα.
Το "Άστρο του Κοραλλιού" είναι κατάλληλο και για παιδιά πολύ μικρής ηλικίας διότι απουσιάζουν οι "κακοί" των παραμυθιών. Το νόημα που το παραμύθι αποδίδει είναι ότι τα πάντα στη φύση είναι πλάσματα ζωντανά καθώς και ότι ο Πύρινος και η Υδάτινη έχουν το όνειρο να βρουν την Κοραλλίδα, τη μαγική πολιτεία, ταξιδεύουν και κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Η ζωντανή φύση, η πραγματοποίηση του ονείρου, η επίτευξη του στόχου αποτελούν ευγενικά νοήματα του παραμυθιού και πάνω απ` όλα ερέθισμα για εκτεταμένη και εποικοδομητική συζήτηση με τα παιδιά.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 3 Μαρτίου του 1851 και ήταν γιος του ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ και της Αγγελικής κόρης Αλεξ. Μωραϊτίδη. Τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του ελληνικού σχολείου στη Σκιάθο. Φοίτησε σε σχολείο της Σκοπέλου, του Πειραιά και τελικά πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο το 1874. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ΄ όπου όμως ποτέ δεν αποφοίτησε, ενώ γράφει το πρώτο λυρικό του ποίημα για τη μητέρα του. Έμαθε αγγλικά και γαλλικά μόνος του. Για να ζήσει έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και δημοσίευε κείμενα και μεταφράσεις στις εφημερίδες. Τον Ιούλιο του 1872 ακολούθησε το μοναχό Νήφωνα στο Άγιο Όρος, όπου έμεινε μερικούς μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι δεν του ταίριαζε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο δεν έλειπε ποτέ από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι, όπου έψελνε ως δεξιός ψάλτης. Το 1879 δημοσιεύει το μυθιστόρημα η "Μετανάστις" στην εφημερίδα "Νεόλογος". Το 1882 άρχισε να δημοσιεύει το μυθιστόρημά του "Οι έμποροι των Εθνών" στην εφημερίδα "Μη χάνεσαι". Το 1884 άρχισε να δημοσιεύει στην "Ακρόπολη" το μυθιστόρημά του "Γυφτοπούλα", όπου από το 1892 ως το 1897 εργάζεται ως τακτικός συνεργάτης. Από το 1902 ως το 1904 μένει στη Σκιάθο απ΄ όπου δημοσιεύει τη "Φόνισσα". Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 180 διηγήματα και νουβέλες που αναφέρονται στις φτωχές τάξεις της Αθήνας και της Σκιάθου και ελάχιστα ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Στις 13 Μαρτίου 1908 γιορτάζεται στον "Παρνασσό" η 25ετηρίδα του στα ελληνικά γράμματα, υπό την προστασία της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη. Αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του όπου και μένει ως το τέλος της ζωής του. Πεθαίνει το ξημέρωμα της 3ης Ιανουαρίου του 1911 από πνευμονία.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O Aνδρέας Kαρκαβίτσας (1865-1922), κύριος εκπρόσωπος του ηθογραφικού διηγήματος, μετά τον Παπαδιαμάντη, γεννήθηκε στα Λεχαινά Hλείας. Ήταν πρωτότοκος γιος του Δημητρίου Καρκαβίτσα και της Άννας το γένος Σκαλτσά. Είχε τέσσερις αδερφούς και τέσσερις αδερφές. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στη γενέτειρά του και δεκατριών χρόνων πήγε στην Πάτρα για γυμνασιακές σπουδές. Στην Πάτρα μελέτησε ελληνική μυθολογία και ελληνική λογοτεχνία, κυρίως τους Επτανήσιους και τους πεζογράφους της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής. Την περίοδο αυτή χρονολογείται ο άτυχος έρωτάς του για την Ιολάνθη Βασιλειάδη, από τη μορφή της οποίας θεωρείται πως εμπνεύστηκε για την ηρωίδα της "Λυγερής" (1896). Το 1883 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από οπού αποφοίτησε πέντε χρόνια αργότερα. Στην Αθήνα σχετίστηκε με τον Κωστή Παλαμά, τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Η προκήρυξη του διαγωνισμού διηγήματος της "Εστίας" τον ώθησε στο χώρο της ηθογραφίας και ταξίδεψε σε χωριά της Ρούμελης για να συλλέξει λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία τα οποία χρησιμοποίησε στα πρώτα έργα του. Το 1889 στρατεύτηκε και κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Μεσολόγγι γνώρισε τις άθλιες συνθήκες ζωής της ελληνικής υπαίθρου. Τις εντυπώσεις του κατέγραψε σε μια σειρά οδοιπορικών σημειώσεων, που αξιοποίησε στη νουβέλα του "Ο ζητιάνος" το 1897. Υπηρέτησε επίσης ως έφεδρος δόκιμος γιατρός και το 1891 μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας διορίστηκε υγειονομικός γιατρός στο ατμόπλοιο "Αθήναι", με το οποίο ταξίδεψε στη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, τα παράλια της Μικράς Ασίας και τον Ελλήσποντο. Οι εμπειρίες του από την περίοδο αυτή της ζωής του περιέχονται στο ταξιδιωτικό ημερολόγιο "Σ΄ Ανατολή και Δύση" και αξιοποιήθηκαν στη συλλογή διηγημάτων "Λόγια της πλώρης" (1899). Από τον Αύγουστο του 1896 και ως το 1921 υπήρξε μόνιμος αξιωματικός του ελληνικού στρατού φθάνοντας ως το βαθμό του γενικού αρχίατρου. Από τη θέση αυτή συνέχισε να ταξιδεύει με συνεχείς μεταθέσεις που επιδίωξε ο ίδιος (την έντονη αυτή επιθυμία του για τα ταξίδια ονόμαζε ο ίδιος "αειφυγία"). Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρίας που προωθούσε τη Μεγάλη Ιδέα και η ήττα του 1897 στάθηκε για τον Καρκαβίτσα πολύ μεγάλη απογοήτευση. Μέλος του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909, συμμετείχε στο κίνημα στο Γουδί, στράφηκε όμως στη συνέχεια εναντίον του Βενιζέλου. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως στρατιωτικός γιατρός και το 1916 αντιτάχτηκε στο κίνημα Εθνικής Αμύνης με αποτέλεσμα να τεθεί σε περιορισμό και να εξοριστεί στη συνέχεια στη Μυτιλήνη. Στο στράτευμα επανήλθε το 1920 και αποστρατεύτηκε δυο χρόνια αργότερα με δική του αίτηση. Οι κακουχίες της εξορίας συνέβαλαν στον κλονισμό της υγείας του και το 1922 πέθανε από φυματίωση του λάρυγγα. Σύντροφός του στα τελευταία χρόνια της ζωής του στάθηκε η Δέσποινα Σωτηρίου. Η πορεία του Ανδρέα Καρκαβίτσα στα γράμματα ξεκίνησε στο πλαίσιο της φθίνουσας περιόδου του Αθηναϊκού Ρομαντισμού. Από την περίοδο αυτή σώζονται χειρόγραφα από ποιητικά και πεζά έργα του στην καθαρεύουσα. Πολύ σύντομα όμως στράφηκε στη δημοτική και έγινε δημοφιλής στους λογοτεχνικούς κύκλους, δημοσιεύοντας από το 1885 άρθρα ποικίλου περιεχομένου, διηγήματα και νουβέλες σε πολλά αθηναϊκά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Τις εκδόσεις των έργων του φρόντιζε ο ίδιος διορθώνοντας και συμπληρώνοντας τις αρχικές μορφές των κειμένων του. Το 1898 βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της Εστίας για το διήγημα "Πάσχα στα πέλαγα" και το 1911 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό. Γύρω στο 1905 η λογοτεχνική παραγωγή του παρουσίασε σημαντική κάμψη που διάρκεσε ως το τέλος της ζωής του με μοναδική εξαίρεση τη διετία 1918-1920, οπότε ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τη συγγραφή σχολικών αναγνωσμάτων σε συνεργασία με τον Επαμεινώνδα Παπαμιχαήλ. Πριν το θάνατό του εξέδωσε δυο ακόμη συλλογές παλιότερων διηγημάτων του με στρατιωτική θεματογραφία ("Διηγήματα για τα παλικάρια μας" και "Διηγήματα του γυλιού"), ενώ δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει τον "Αρματωλό", μυθιστόρημα που είχε ξεκινήσει από το 1894. Στο λογοτεχνικό έργο του Καρκαβίτσα κυριαρχεί η δημοτική γλώσσα στη μετριοπαθή της έκφραση. Η συμβολή του συγγραφέα στο δημοτικιστ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεννήθηκε το 1969 στο ορεινό χωριό Μελανά της περιοχής του Σουλίου από αυτόχθονες του τόπου. Παρουσιάζεται στα γράμματα με το ποιητικό του έργο "Στίχοι" το 1997, κατόπιν με το παραμύθι "Το άστρο του κοραλλιού" και το παιδικό διήγημα "Τα βουνά των αετών" και συνεχίζει τη δράση του. Οι πίνακες της σειράς "Άνοιγμα στην παιδική φαντασία" είναι του ίδιου.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
