«Συνέβη» την 3η Σεπτεμβρίου του 2009, όταν δείχνοντας στον συνάδελφο Κώστα Θεολόγου κάτι που είχα γράψει εκείνο το πρωί, μου είπε: «Άρη, αυτό είναι ποίημα». Και η συνέχεια, βεβαίως, ήτο καταιγιστική. Αυτό που είχα γράψει εκείνο το πρωί, ήταν κάτι σαν προέκταση του επιλόγου στο τελευταίο κεφάλαιο του τελευταίου (4ου) φιλοσοφικού μου βιβλίου – είχε έκταση 100 σελίδες και χρειάστηκαν τρία χρόνια για να γραφτεί. Επρόκειτο για έναν πειραματισμό με αφορμή τη θέση του Wittgenstein πως ό,τι αξίζει να ειπωθεί είναι μόνο ό,τι μπορεί να προβληθεί στη φυσική μας γλώσσα, θέση που είχα πλήρως αποδεχτεί. Το πείραμα των 100 σελίδων (κατά την τριετία που ακολούθησε) ήταν βέβαια κάπως φιλόδοξο καθώς προσπάθησα ώστε ένας διάλογος δυο φίλων καφενείου να «καταλήξει» σ’ ένα είδος λύσης του άλυτου αριστοτελικού προβλήματος της Ακρασίας –πολύ συνοπτικά και περιεκτικά–, ότι δηλαδή «δεν πράττουμε πάντα αυτό που θέλουμε περισσότερο εις βάρος αυτού που θεωρούμε (τη δεδομένη στιγμή) σωστό». Η τριετής τριβή μ’ αυτόν τον διάλογο είναι που με οδήγησε στην 3η Σεπτεμβρίου του 2009, κλπ... Ο σφυροβόλος Σαν τον σφυροβόλο που στριφογυρνάει τη σφύρα του πριν την αφήσει, με μυς και μάτια και φλέβες κι όλα τεντωμένα, έτοιμα να σπάσουν, και δώσ’ του κι άλλη μια στροφή μήπως φτάσει κάνα πόντο μακρύτερα... Έτσι είδα απόψε τη ζωή μου να στριφογυρνάει σ’ ένα όνειρο – ξυπνούσε, πνιγόταν στις δυο μου παλάμες, και πάλι πεταγόταν, σ’ άλλη τροχιά, μόνη, ολοστρόγγυλη.