Σύμφωνα με την αντίληψη των Αρχαίων Ελλήνων ο «Έρως μετέχει της θείας ουσίας και μάλιστα δεν είναι μόνο θεός, είναι κοσμογονική δύναμη που διέπει ολόκληρο τον κόσμο ορατό και αόρατο, φυσικό και υπερβατό. Χαρακτηριστικά είναι τα επίθετα πρωτοπόρος (ο πρώτος σπορεύς, ο πρώτος δημιουργός) και βιοσσόος (αυτός που σώζει την ζωή) που του αποδίδονται. Ο Ησίοδος μαζί με το Χάος, την Γη και τα Τάρταρα θεωρεί τον Έρωτα ως μία από τις πρώτες κοσμογονικές δυνάμεις. Πέραν αυτού όμως η ερωτική επιθυμία, το ερωτικό βίωμα, σε όλες τις εποχές εξακολουθεί πάντοτε να συγκλονίζει την ψυχή του ανθρώπου με χαρές, λύπες, ελπίδες, φόβους, αγωνίες. Τα συναισθήματα που κυβερνούν μια ερωτευμένη ψυχή εκφράζρνται στα αρχαία ελληνικά κείμενα σε όλη την διάρκεια της αρχαιότητας από τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες της ελληνικής γλώσσας μέχρι τον πέμπτο αι. μ.Χ. που αποτελεί το όριο της ελληνικής αρχαιότητας. Επιδίωξη του ανθολόγου ήταν να παρουσιάσει μια όσο το δυνατόν αντιπροσωπευτικότερη ανθολόγηση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας από όλα τα είδη της, ποίηση και πεζογραφία, όπου ο Έρωτας αποτελεί άλλοτε το κύριο θέμα και άλλοτε δευτερεύον και συμπληρωματικό, ενώ το ερωτικό συναίσθημα εκφράζεται σε όλες τις ποικίλες εκφάνσεις του, από την φιλοσοφική του θεώρηση μέχρι την αισθησιακή παρουσία του. Ο όγκος του υλικού επέβαλε την κατανομή του σε δύο τόμους, έναν για την ποίηση και έναν για την πεζογραφία και τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν και στους δύο τόμους για την κατάταξη του υλικού ήταν ειδολογικά και χρονολογικά, αφ’ ενός βάσει των γραμματειακών ειδών και αφ’ ετέρου βάσει της χρονολογικής εξελίξεως της λογοτεχνικής παραγωγής.