[...] Στην Αριστερά μπήκα, όπως και χιλιάδες άλλοι, τον καιρό της δικτατορίας, με ανησυχία για το μέλλον του τόπου. Αυτή η ανησυχία πιστεύω ότι με συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια, αυτή είναι που προκαλεί ιδεολογικές αναθεωρήσεις και κομματικές μετατοπίσεις, πάντα όμως στο πλαίσιο της ευρύτερης Αριστεράς. Μιας φιλελεύθερης Αριστεράς, μιας μετριοπαθούς μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Όπως το 1970, η συμμετοχή στην κομμουνιστική Αριστερά ήταν περίπου μονόδρομος για όποιον νέο ήθελε να αντιπαλέψει τη χούντα, έτσι σήμερα η προσήλωση στη δημοκρατική αριστερά, η εμμονή στη διαμόρφωση μιας πολυφωνικής, πολύχρωμης παράταξης της Κεντροαριστεράς μού φαίνεται ο μόνος βατός δρόμος για τη βελτίωση του τόπου και της ζωής των πολιτών. Στα κείμενα αυτά του βιβλίου αποτυπώνεται η δική μου διαδρομή. Δεν την προτείνω ως υπόδειγμα, είναι όμως δική μου και δεν την αλλάζω με τίποτε: Το βέβαιο είναι ότι η ανησυχία μού έδωσε το ωραίο ταξίδι. (Νίκος Μπίστης)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]