Τώρα που η χώρα μας περνάει μια κρίση όχι μόνο πολιτική, αλλά και πολιτισμική, μέσα σε μια εδραιωμένη αντιπνευματικότητα, στους κόλπους της οποίας κυριαρχεί η μαρασμώδης ερασιτεχνία και όπου έχουν εγκαθιδρυθεί πολλές απατηλές πεποιθήσεις και εντυπώσεις, ο καθηγητής ιατρικής Κώστας Μπουραντάς μάς ξάφνιασε με την πνευματική του δημιουργία, που αυτή τη φορά δεν είναι στο πεδίο της ιατρικής επιστήμης, αλλά στη λογοτεχνία και μάλιστα σ΄ έναν ευαίσθητο και δύσκολο τομέα της, σ΄ αυτόν της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ο Κώστας Μπουραντάς με αυτό το έργο του αποκαλύπτει ότι διαπνέεται από τη θύραθεν παιδεία, η οποία φαίνεται ότι τον βαραίνει, γι΄ αυτό σε πολλούς στίχους του έργου του συναντάμε ρητορικά αποφθέγματα σπουδαίων και φημισμένων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, οι οποίοι λάμπρυναν με τα έργα τους την κλασική ελληνική γραμματεία. Ο συγγραφέας παρουσιάζεται ονειροπόλος, ευαίσθητος, ευπαθής με πλούσιο ρομαντικό υπόστρωμα και ρομαντική αφετηρία. Η Ελλάδα τον εμπνέει ως παρελθόν, τον θερμαίνει ως παρόν και τον εκστασιάζει ως φύση. Ολόκληρη η πολιτισμική μας κληρονομιά τον συγκινεί. Θέλει να την υμνήσει, χωρίς να γίνει προγονόπληκτος υμνωδός. Φαίνεται ότι γνωρίζει όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις που έχει πάρει κατά περιόδους η τραγωδία Ανδρομάχη. Αυτός, όμως, δεν μιμείται καμία.