Έχω υποστηρίξει με πολλές αφορμές ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των ποιητών, όσο κι αν ο ισχυρισμός μου προσκρούει στη στυγνή πραγματικότητα των σημερινών καιρών. Θα μπορούσα βεβαίως, θα όφειλα μάλλον να προσθέσω, πως είναι και η χώρα των αρχιτεκτόνων. Χωρίς να μου διαφεύγει ότι μια τέτοια άποψη θα ηχούσε εξωφρενική στους καταδικασμένους να βιώνουν καθημερινά το αισθητικά τερατώδες και οικιστικά χαοτικό περιβάλλον του τόπου μας. Και δεν εννοώ μόνο εκείνους που είναι υποχρεωμένοι να κατοικούν την πρωτεύουσα ή τη συμπρωτεύουσα της ελληνικής επικράτειας, μα και όλους τους άλλους. Τους υφιστάμενους αδιαμαρτύρητα την επίσης καταθλιπτική ατμόσφαιρα των μεγάλων και των μικρών πόλεων μιας χώρας την οποία ευλόγησαν οι θεοί, την καταράστηκαν όμως οι άνθρωποι. Για του λόγου το αληθές θα επικαλεστώ, ωστόσο, την Ιστορία. Με τη δική της συνδρομή επέλεξα άλλωστε τους αρχιτέκτονες, τους πολεοδόμους, τους οραματιστές θα έλεγα, που θεώρησα ότι έπρεπε να εκπροσωπηθούν στην πινακοθήκη του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα και στο νεογέννητο Μουσείο της γενιάς του Μεσοπολέμου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στον Δημήτρη Πικιώνη και τον Γιώργο Κοντολέοντα, τον Νίκο Μητσάκη και τον Κυριακούλη Παναγιωτάκο, τον Ντίνο Δοξιάδη και τον Άρη Κωνσταντινίδη. Κι αυτό επειδή ο πνευματικός τους κόσμος σηματοδότησε τη μαθητεία του Ανδρέα Συμεών, γονιμοποιώντας με τη γνωστική εποπτεία του έναν δικό του έμφυτο συνδυασμό ταλέντου και φαντασίας. Ένα σπάνιο υπόδειγμα πειθαρχίας, υπευθυνότητας και συναίσθησης του χρέους, μια ακατάβλητη πίστη και μια εξίσου ακατάβλητη αντοχή στην υπηρεσία του επιτελούμενου έργου. Κυρίως, όμως, επειδή φτέρωσαν την ποιητική διάσταση των εκάστοτε στοχεύσεων μιας δραστηριότητας αφιερωμένης στις πιεστικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Η ποίηση, τόσο με την τρέχουσα όσο και με τη μεταφορική έννοια του περιεχομένου της, συγκαταλέγεται ούτως ή άλλως στις βασικές συνιστώσες κάθε σημαντικής δημιουργίας. Όπως συγκαταλέγεται και το ήθος, εξάλλου, που αναδύεται μέσα από την καταγραφή της προσφοράς του Συμεών.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]