Η Αστροφώτιστη δεν φοβόταν το σκοτάδι, ένοιωθε στοργή γι’ αυτό. Το έπιανε απαλά, με τα φωτεινά της χέρια και το άνοιγε! Και τότε μέσα από αυτό το μαύρο ύφασμα της νύχτας, έβγαινε ένα φως! Έτσι ήταν το σκοτάδι, φως που έχει παραπλανηθεί και ήταν τώρα φυλακισμένο μέσα στην πλάνη του. Και εκείνη το άνοιγε, όπως ένα λουλούδι, για να απελευθερώσει το άρωμα και την ομορφιά που είχε εγκλωβίσει μέσα του. Και υπάρχουν πολλά τέτοια σκοτάδια που έχουν κάποιον μέσα τους. Κάποιον που πάντα περιμένει να βγει. Κάποιος που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον εαυτό μας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]