Αλυχτώ ή υλακτώ, δηλαδή φωνάζω, ουρλιάζω. Δεν αλυχτούν όλα τα ζώα, όπως δεν κλαίμε κι όλοι οι άνθρωποι. Εδώ το αλύχτισμα έχει το νόημα μιας ιδιαίτερης φωνής, σαν κραυγή. Είναι η προειδοποίησή μας, το κάλεσμά μας για βοήθεια, για συμπαράσταση, για συντροφιά, καθώς και το παράπονό μας. Οι φωνές μας συνήθως έπονται αυτών που μας συμβαίνουν, καμιά φορά όμως προηγούνται. Σε κάποιες από αυτές τις φωνές έχουμε δώσει σημασία, είναι τότε – ας το πούμε – δικαιωμένες, ενώ άλλες εκλιπαρούν για προσοχή κι έχουν μείνει σαν φαντάσματα που δεν τα έχουν ακόμα ανακαλύψει. Έτσι, λοιπόν, το αλύχτισμά μας, πλανάται πάνω απ’ την καθημερινότητα, πάνω από την «κανονικότητα», πάνω απ’ τη συνήθεια ή το προφανές. Αυτό το ουρλιαχτό μας, είναι μια ξεχωριστή δραματική δήλωση με την οποία εφιστούμε την προσοχή σ’ αυτούς που υποτίθεται πως επαγρυπνούν. Το κάνει ποιητικό η υπόρρητη ανάγκη που το γεννά και θα έλεγα η θλίψη του, κάτι αντίστοιχο ίσως με την πορτογαλική λέξη saudade, ένα είδος προσμονής, αλλά κι ένα μείγμα νοσταλγίας, λύπης, πόνου, μελαγχολικής λαχτάρας και κρυφής ελπίδας. Το δικό μας αλύχτισμα είναι μοναχικό, έντονο μα αξιοπρεπές, έχει έναν «νοητό παραλήπτη», είναι όπως το κλάμα ενός μωρού.
Το έργο του εξώφυλλου, που έχει τίτλο «Η Ρωγμή», επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας Γιάννης Φραγκάκης (1975), προσεγγίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τη ρωγμή που γεννά η θλίψη για οτιδήποτε θεωρούμε πολύτιμο και χάνεται, η θλίψη για τη διάρρηξη της «κανονικότητας» στην προσμονή του χαμένου αγγίγματος του αγαπημένου Άλλου. Ίσως μ’ ένα βουβό αλύχτισμα, η ρωγμή που ζει ανάμεσα μας να κλείσει. Ίσως τελικά, «το σύνορο του ανέφικτου είναι λείο*». Για την παραγωγή της εικόνας βάσης του εξώφυλλου χρησιμοποιήθηκε αλγόριθμος τεχνητής νοημοσύνης (text to image AI) και ακολούθως η εικόνα τροποποιήθηκε σε ειδικό πρόγραμμα image editing. 
*Στίχος από το τραγούδι «Ζωγράφισε», της Λίνας Νικολακοπούλου