τις 9 Μαΐου του 1822, μόλις 14 μήνες από την έναρξη της Επανάστασης και λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της Α’ Εθνοσυνέλευσης ψηφίστηκε ο υπ’ αρ. 15 νόμος της ελληνικής διοίκησης, η πρώτη επίσημη πράξη μετονομασίας οικισμού, εγκαινιάζοντας μια μακρά περίοδο αλλαγών στο τοπωνυμικό της ελληνικής επικράτειας. Οι μετονομασίες στους δύο αιώνες που ακολουθούν ταυτίστηκαν με τις πολιτικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις, την αλλαγή των συνόρων και τη μετακίνηση των πληθυσμών. Αντίστοιχες πρακτικές ακολούθησαν την ίδια περίοδο και τα γειτονικά κράτη.
Ιστορικοί, γλωσσολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες που ασχολούνται με την Ελλάδα, την Ιταλία, την Αλβανία και την Τουρκία συνομιλούν στον παρόντα τόμο σε μια προσπάθεια να αποτυπώσουν από τη δική τους επιστημονική σκοπιά την πολυπλοκότητα του ζητήματος των μετονομασιών τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Μέσα από αυτή τη διεπιστημονική προσέγγιση αναδεικνύονται κοινά νήματα και τυπολογίες διοικητικής και πολιτικής δράσης που συνδέουν το ζήτημα των μετονομασιών των τοπωνυμίων σε διαφορετικές χώρες και διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ο τόμος αναδεικνύει τις προτεραιότητες των εθνικών κρατών, τις μεταβολές του χάρτη, τις πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις μίας διοικητικής πρακτικής που μεταμόρφωσε κυριολεκτικά και συμβολικά τον χώρο.
