Ο τόμος αυτός είναι ο προτελευταίος των αναμνήσεων του Horia Sima, και στις σελίδες του διεκτραγωδεί τα γεγονότα που συνέβησαν κατά την περίοδο της γερμανικής αιχμαλωσίας στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Berkenbruck, Buchenwald, Dachau, Sonderlager Fichtenhain και αλλού, τότε που ο ίδιος, όπως και πολλοί Λεγεωνάριοι είχαν καταφύγει στη Γερμανία για να σωθούν από το μένος του Στρατάρχου Antonescu, μετά την εξέγερση του Ιανουαρίου του 1941. Αυτοί, οι πλέον πιστοί φίλοι του Γ` Γερμανικού Ράιχ είχαν βρεθεί, για καθαρά πολιτικούς λόγους, κρατούμενοι εκείνων που θαύμαζαν. Σχεδόν ένα χρόνο πριν, στις 10 Ιουνίου του 1940, ο Γάλλος πρέσβυς στη Ρώμη Φρανσουά Πονσέ, είχε πει στον κόμηταΤσιάνο, όταν ο τελευταίος του επέδωσε τη δήλωση για την κήρυξη του πολέμου εκ μέρους της Ιταλίας στην τότε καταρρέουσα Γαλλία: «Είναι σαν να μαχαιρώνετε έναν άνθρωπο που βρίσκεται πεσμένος στη γη. Και θυμηθείτε: οι Γερμανοί είναι σκληρά αφεντικά. Θα το καταλάβετε».

Καθώς ο ήλιος του Ντούτσε είχε αρχίσει να βασιλεύει και δεν μπορούσε να τους θερμάνει προστατεύοντας τους, είχε έρθει η ώρα να γνωρίσουν και οι Ρουμάνοι Λεγεωνάριοι στο πετσί τους πόσο σκληρά αφεντικά μπορούσαν να είναι οι Γερμανοί. Πίσω, στην πατρίδα, είχε δοθεί το χειρότερο τέλος για την καλύτερη αρχή : το πείραμα της Λεγεωναρικής Επαναστάσεως και του Εθνικού - Λεγεωναρικού κράτους είχε σβήσει μέσα σε έναν απέραντο τρόμο που ενέσπειρε η δικτατορία του Στρατάρχου Antonescu, ενώ εκείνοι, προσπαθούσαν με πολύ κόπο να κρατηθούν από τις αβέβαιες διεξόδους του παρελθόντος, έχοντας σαν παρηγοριά την αίσθηση ότι επιβίωσαν ενός ναυαγίου. Η νοσταλγία για την πατρίδα χάιδευε όλες τους τις αισθήσεις, σαν γλυκό τραγούδι κι εκείνοι παρέμεναν συσπειρωμένοι γύρω από τον Commandant Horia Sima, που τον αγαπούσαν με αφοσίωση γιατί ήταν ο μόνος που έδινε ελπίδα στην απελπισία τους.