Με 56 ποιήματα στη νέα της ποιητική συλλογή «Αιχμάλωτοι λυγμοί» δηλώνει το παρόν η Αργυρώ Αγγελίνα-Ζωγράφου. Κοινωνικά θέματα, αλλά κι ο έρωτας κι ο χρόνος την ευαισθητοποιούν και σχολιάζει στην ποίησή της, …Δανείζομαι ξεκαρδίσματα μωρών να ξεπεράσω τη φρίκη επίπλαστης ευδαιμονίας. Τυλίγομαι σ’ απαλές κουβέρτες, παραγγέλνω λουλούδια από την Άνοιξη τα τακτοποιώ στο μικρό μου σύμπαν, ζητώ από τους πλανήτες να εντοπίσουν το στίγμα μου, μόλις νιώσω την ακατάβλητη φύση μου ενέδρα μου στήνει το φως στο παράθυρο ξεδιπλώνω τα μέλη μου κι ελευθερώνω λυγμούς αιχμάλωτους. Άλλοτε καταγγελτική, άλλοτε με περίσσεια ευαισθησία καταγράφει όσα βλέπει, νιώθει και βιώνει μέσα από τους στίχους της. Ας πήγαινα σ’ εκείνη την εκδρομή με το σώμα της νιότης τη σοφία των γηρατειών την αγαπημένη ταινία της εποχής μου. Να σπουδάσω τη μοναξιά της εξοχής αθόρυβες γεννήσεις βωβούς θανάτους. Το θάρρος του κυκλάμινου το κέντρισμα του πουρναριού των μυκήτων τις αποικίες τον πουαντιγισμό των ευκαλύπτων, της καστανιάς τους αχινούς της καρυδιάς το μήλο. Να ρουφήξω τη μυρωδιά της κουμαριάς του σκίνου την ευωδία, τα οργισμένα κυπαρίσσια της αυλόθυρας να συναισθανθώ που ούτε μια φορά δεν έσκυψαν στις θύελλες της ζωής μου, επειδή κάποτε τα κλάδεψα από άγνοια.