Ιωάννης Ζερβός (Μεταφραστής)

Ιωάννης Ζερβός (1875-1943). Ο Ιωάννης Ζερβός γεννήθηκε στην Κέρκυρα, απόγονος της ομώνυμης γνωστής οικογένειας της Κεφαλονιάς. Αδερφός του ήταν ο ακαδημαϊκός Παναγιώτης Ζερβός. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε στη συνέχεια διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και άλλα ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, όπου εκτός από τη Νομική, ασχολήθηκε επίσης με τη φιλολογία, τη φιλοσοφία και την κοινωνιολογία. Μετά το τέλος των σπουδών του έζησε ως το 1905 στην Αλεξάνδρεια, εργαζόμενος ως δικηγόρος. Με κλίση στα γράμματα από νεαρή ηλικία, ο Ζερβός πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας ήδη το 1899 με το έργο του Κοινωνικές εικόνες, ενώ δημοσίευσε και εξέδωσε ποιήματα, πεζογραφήματα, θεατρικά έργα και φιλοσοφικά και κριτικά δοκίμια. Το 1905 μετακόμισε στην Αθήνα, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, ασχολούμενος αποκλειστικά με τη λογοτεχνία και τη φιλολογία. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, με δημοσιεύσεις άρθρων στον παράνομο Τύπο και προκηρύξεων. Από τους πρώτους συνεργάτες των Παναθηναίων, συνεργάστηκε επίσης με τον εκδοτικό οίκο Φέξη στη σειρά Βασική Βιβλιοθήκη, καθώς επίσης με τους εκδοτικούς οίκους Πάπυρος, Ελευθερουδάκη, Δημητράκου και Παπαδημητρίου. Ειδικότερα ασχολήθηκε με μεταφράσεις, επιμέλειες εκδόσεων και με τη λεξικογραφία. Στο χώρο της γλώσσας ξεκίνησε από την καθαρεύουσα και κατέληξε σε μια απλούστερη γλωσσική έκφραση που έτεινε προς τη δημοτική. Στο λογοτεχνικό του έργο παρουσιάζονται σμυβολιστικές επιρροές και φιλοσοφικές επιδράσεις, κυρίως από το έργο του Φρειδερίκου Νίτσε. Πέθανε στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ιωάννη Ζερβού βλ. Κορομηλάς Γ.Δ., «Ζερβός Ιωάννης», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 12. Αθήνα, Πυρσός, 1930 και Γλυκοφρύδη - Λεοντσίνη Αθανασία, «Ζερβός Ιωάννης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Βασ. Δημαράτος (Μεταφραστής)

Αισχύλος (Συγγραφέας)

Αισχύλος (525 - 455 π.Χ.). Υπήρξε πολύ μεγάλος τραγικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας, ίσως και μεγαλύτερος απ όλους γενικά τους άλλους ομοτέχνους του. Ήταν επίσης αρχιτέκτονας, σκηνοθέτης και μουσικός. Από τα έργα του 67 χάθηκαν και μόνο 7 διασώθηκαν ("Προμηθέας Δεσμώτης", "Ικέτιδες", "Πέρσες" και "Επτά επί Θήβαις", καθώς και η τριλογία του υπό τον τίτλο "Όρέστεια" που περιλαμβάνει τα μερικότερα έργα: "Αγαμέμνων", "Χοηφόροι" και "Ευμενίδες"). Ο Αισχύλος διακρίθηκε σαν μαχητής στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα. Πήρε εξάλλου, 13 πρώτα βραβεία από έργα του, εκτός από τα δεύτερα και τρίτα, που κατά καιρούς του απονεμήθηκαν σε αντίστοιχους διαγωνισμούς. Με το Αισχύλο η αρχαιοελληνική τραγωδία εξελίχθηκε, από τον αρχικό διθύραμβο, σε πολυπρόσωπη παράσταση και έφθασε στο μεσουράνημά της. Το ύφος του διακρίνεται για τη μεγαλοπρέπειά του, το όλο δε έργο του για το βάθος, την πρωτοτυπία στη μορφή και την ισχυρότατη φαντασία του μεγάλου ποιητή. Κατά γενική, σχεδόν, αναγνώριση ο Αισχύλος υπήρξε μέγας και, από κάθε άποψη, ασύγκριτος δημιουργός. Πέθανε από ατύχημα στη Γέλα της Σικελίας, σε ηλικία 70 ετών, και τάφηκε εκεί. Κατά σχετική ανεπιβεβαίωτη παράδοση, μια χελώνα, πέφτοντας στο κεφάλι του από ψηλά, τον σκότωσε. Στον τάφο του οι Σικελοί Έλληνες ανάγειραν μετά μνημείο, στο οποίο χάραξαν επίγραμμα, που το είχε φτιάξει ο ίδιος ο Αισχύλος, διαισθανόμενος ίσως πως το τέλος του πλησίαζε.