Ζωή Βαλάση (Επιμέλεια)

Η Ζωή Βαλάση (γένους Τζίμα, Αθήνα 1945) είναι συγγραφέας και κριτικός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Σορβόννη-Παρίσι IV. Από το 1976 έχει εκδώσει περισσότερα από πενήντα βιβλία, κυρίως για παιδιά, και έχει συνεργαστεί με πολλές εφημερίδες και περιοδικά, με το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση, - είτε για επιστημονικά θέματα είτε με έργα μυθοπλασίας -, και με διάφορα παιδαγωγικά και ερευνητικά ευρωπαϊκά κέντρα για τη νεοελληνική λογοτεχνία και γλώσσα. Έχει προσκληθεί και έχει εκπροσωπήσει το ελληνικό παιδικό βιβλίο σε διεθνή συνέδρια και διεθνείς συναντήσεις για το βιβλίο. Έχει τιμηθεί με ελληνικά και διεθνή βραβεία (1983, 1987, 2000, 2014) και έργα της έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στο εξωτερικό. Καθιέρωσε τακτική στήλη κριτικής του παιδικού βιβλίου στην εφημερίδα Ριζοσπάστης (1975-1987), και δίδαξε επί είκοσι χρόνια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το μάθημα "Εισαγωγή στη μελέτη της Λογοτεχνίας και των Βιβλίων για Παιδιά".

Κώστας Παππής - Γεωργίου (Εικονογράφος)

Αίσωπος (Συγγραφέας)

Αίσωπος (625-560 π.Χ). Γεννήθηκε στο Αμόριο της Φρυγίας, και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το Βασιλιά Κροίσο, γα να λάβει χρησμό του Δελφικού μαντείου, αλλά κατηγορήθηκε εκεί για ιεροσυλία και καταδικάσθηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίσθηκε δε από την κορυφή του Παρνασσού. Ο Αίσωπος είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Τη βιογραφία του τη συνέγραψε τον 14ο μ.Χ. αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σε αυτή ένα σωρό ανέκδοτα γα τη ζωή και την εν γένει δράση του. Θεωρείται επίσης σαν ο κορυφαίος της λεγόμενης "διδακτικής μυθολογίας". Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε "Συλλογή Αισώπειων μύθων" και πρωταγωνιστές σε αυτούς είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Είναι δε αυτοί μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός και αλληγορικός. Ο Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και τέρας ασχήμιας αλλά, παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρά το ότι, όσο ζούσε, ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του να τιμάται.