Το σύγχρονο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων δε σου επιτρέπει να αναζητήσεις μία δουλειά που μπορεί να σε βοηθήσει να επιβιώσεις, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του αστικού περιβάλλοντος. Οι προϋποθέσεις για να αποκτήσεις μία θέση είναι υπερβολικές και ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού. Ζητάνε προϋπηρεσία δέκα ετών, αλλά ζητάνε να είσαι και νέος/α. Θέλουν να μπορείς να παίρνεις πρωτοβουλίες, αλλά να μην είσαι καθόλου αυτόνομος/η. Ζητάνε γυναίκες για τη δουλειά, όμως μετά σου λένε ότι οι γυναίκες χρειάζονται βοήθεια, δεν είναι αρκετά μυώδεις ή ικανές ή –ακόμα χειρότερα– ότι οι γυναίκες είναι καλλωπιστικά όντα και λειτουργούν σαν μέσο διαφήμισης. [...] Πέρα από αυτό, οι μισθοί είναι ακραία χαμηλοί, είναι σαν να μας κοροϊδεύουν, καθώς αγοράζουν τις ώρες μας για ψίχουλα και είναι πολλές οι φορές που δεν μπορείς να ζήσεις αποκλειστικά με αυτά τα χρήματα. Για αυτό κάνουμε δύο και τρεις διαφορετικές δουλειές. Αν δεν επιλέξουμε κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές και γυρνάει μπούμερανγκ. Γιατί αν πεις όχι, εσύ πεινάς. ∆εν έχει σημασία αν κουραστείς ή εξαντληθείς στη δουλειά, αφού όλο και κάποιος/α θα βρεθεί άμεσα μέσα από τους χιλιάδες υποψήφιους για να σε αντικαταστήσει. Ο σκοπός είναι να σε ξεζουμίσουν και να σε εξαντλήσουν. Έχουμε μετατραπεί σε αναλώσιμα όντα, ανεξάρτητα από τα προσόντα και τα πτυχία που έχουμε. ∆εν υπολογιζόμαστε σαν άνθρωποι, αλλά σαν υπάλληλοι...

Αντιγόνη Η., 2019