20 Ιουλίου 1974. Η Τουρκία των 80 εκατομμυρίων εισβάλλει στη μικρή και προδομένη Κύπρο. Δεκάδες αεροπλάνα και πλοία βομβαρδίζουν σπέρνοντας τον όλεθρο και την καταστροφή. Εκατοντάδες άρματα και χιλιάδες πάνοπλοι Τούρκοι στρατιώτες εναντίον μερικών άοπλων και προδομένων Ελληνοκυπρίων στρατιωτών. Τα τουρκικά στρατεύματα δολοφονούν, βιάζουν και συλλαμβάνουν αιχμαλώτους τους οποίους είτε δολοφονούν εν ψυχρώ, είτε κακοποιούν άγρια. Για 34 χρόνια τώρα, ο Ζαχαρίας Μακρυνικόλας ζει με ένα βλήμα του όλμου στο κεφάλι. Ο Μιχάλης Χριστοφόρου με μια σφαίρα σφηνωμένη δίπλα από το μάτι. Ο Λουκάς Γεωργίου με δυο ψεύτικα πόδια. Ο Μιχάλης Ευαγγέλου με τα δυο πόδια παραμορφωμένα από τις 20 σφαίρες που δέχτηκε σε αυτά. Ο Ξενής Δαμαλάς παραμορφωμένος από τις βόμβες ναπάλμ. Ο. . . . Ποιος νοιάστηκε πραγματικά για όλους αυτούς τους ανθρώπους; Μπορεί η Τουρκία να νιώθει περήφανη για τη «νίκη» της; Ιούνης 2008.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]