Η αφήγηση (ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο μια κοι­νωνία περιγράφει τον εαυτό της μυθοποιώντας και συμβολίζοντας τον) είναι ιδιαίτερα σημαντική γι’ αυτό και η αναγνώριση του ότι ο άνθρωπος κατανοεί την πραγματικότητα μέσα από τα σύμβολα αποτελεί πλέον βα­σικό κοινωνιολογικό αξίωμα. Οι διάφοροι ειδικοί ανακαλύ­πτουν εκ νέου την ικανότητα της αφήγησης να «δημιουργεί» πραγματικότητα. Η «ανάπτυξη» των τεχνολογιών πληροφό­ρησης και επικοινωνίας δημιουργεί συνθήκες μεγαλύτερης κυκλοφορίας των αφηγημάτων και μ’ αυτήν την έννοια (της ποσοτικής παρουσίας δηλαδή) να δικαιολογείται η ονομασία της σύγχρονης εποχής ως «αφηγηματικής».

Έτσι η κρίση του κοινωνικού συστήματος γενικά (που κυ­ριαρχείται από τον καπιταλισμό της αγοράς) των κρατών της περιφέρειας (όπου ανήκει παραδοσιακά και η Ελλάδα) ειδικό­τερα, βιώνεται και μέσω των αφηγήσεων που την «εξηγούν».

Αφηγήσεις «σοβαρές» (δηλαδή επιστημονικές) αναφέρονται στο ρόλο των spreads ή στη σημασία του δείχτη Dow Jones, ενώ αφηγήσεις λιγότερο «σοβαρές» (αλλά όχι λιγότερο σημαντικές για την ανάλυση) επιχειρηματολογούν αποκαλώ- ντας κάποια κράτη “PIGS”, δικαιολογούν πολιτικά καταστά­σεις, διεκδικούν ή και αναπαριστούν μέσω της τέχνης: πρόκει­ται για ερμηνείες που αποτελούν την αφήγηση της σύγχρονης εποχής που διοχετεύεται μαζικά από τα επικοινωνιακά μέσα και τις διάφορες «δομές», και στην οποία όλοι αναφερόμαστε, προσδιορίζοντας την καθημερινότητά μας μέσω αυτής.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται ένα «πανόραμα» των «αφηγήσεων» που περιγράφουν την «ελληνική κρίση»: όπως αποτυπώνεται στα μέσα, όπως υπεισέρχεται στο σχολείο και στα πολιτιστικά δρώμενα, όπως αντικατοπτρίζεται στις αφη­γήσεις της απλής καθημερινότητας (των ανέργων, των φτω­χών, των άστεγων, των ρακοσυλλεκτών), όπως προσπαθεί να την συμπεριλάβει ο νομικός λόγος. Τομή στην «ελληνική ερ­μηνεία» της κρίσης ενδιαφέρουσα και απαραίτητη ως καμβάς όπου αποτυπώνεται η σύγχρονη δυναμική.