Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΥ της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η ικανοποίηση των εθνικών τους πόθων, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τις μεταξύ τους σχέσεις, οδήγησαν την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο σ` έναν κοινό συνασπισμό απέναντι στον `μεγάλο ασθενή` της Ευρώπης. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσπαθούσε, μέσα στο πλέγμα των διαπλοκών των ευρωπαϊκών Αυλών, να διατηρήσει ακλόνητα τα ερείσματά της στον χώρο της Βαλκανικής, εκεί όπου τα χριστιανικά κράτη φάνταζαν ως οι κληρονόμοι της. Εμφορούμενα από αλυτρωτικές τάσεις, οι τέσσερις βαλκανικές χώρες εκμεταλλεύτηκαν τους κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας και διεκδίκησαν με δυναμικό τρόπο τα εδάφη της. Ανέλαβαν πρωτοβουλίες για τη σύναψη διμερών αμυντικών συνθηκών και στρατιωτικών συμβάσεων, παραμερίζοντας προσωρινά τα μεταξύ τους αντικρουόμενα συμφέροντα, χωρίς όμως να υπάρξουν όροι και υποχρεώσεις που δέσμευαν τα συμβαλλόμενα μέρη την επαύριον του πολέμου. Ο Α` Βαλκανικός Πόλεμος δεν ήταν και ο τελευταίος, αφού οι πρώην σύμμαχοι έλυσαν τις διαφορές τους, αναπόφευκτα, αμέσως μετά, σ` έναν δεύτερο πόλεμο, βραχύβιο αλλά εξαιρετικά απάνθρωπο, ο οποίος έμεινε στην Ιστορία ως Β` Βαλκανικός Πόλεμος. Κύριο γνώρισμα του δευτέρου πολέμου ήταν οι εκτεταμένες βιαιότητες των Βουλγάρων, που άγγιζαν τα όρια της εθνοκάθαρσης, σε βάρος των ελληνικών πληθυσμών στις πόλεις και τα χωριά της Μακεδονίας.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 αποτελούν σταθμό στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αφού οδήγησαν σε καταλυτικές αλλαγές όσον αφορά στη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και γενικότερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Ένα σύνολο κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αλλαγών σηματοδότησαν την ανάδυση ενός νέου status quo στη Βαλκανική.
Με αυτήν την ιστορική μελέτη επιχειρείται να σκιαγραφηθούν οι αγώνες των ελληνικών δυνάμεων στα εδάφη της Μακεδονίας, της Ηπείρου καθώς και στη θάλασσα του Αιγαίου, όπως επίσης και οι πρώτες προσπάθειες της νεοσύστατης Αεροπορίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]