Εκατόν ένα χρόνια μετά τη μεγαλύτερη ταπείνωση του Ελληνισμού στη μακραίωνη ιστορία του, τη Μικρασιατική Καταστροφή, και τα ερωτήματα ως προς τους λόγους και τις αιτίες της δεν έχουν ακόμη απαντηθεί με σαφήνεια. Οι όποιες ερμηνείες έχουν δοθεί είναι ως επί το πλείστον προϊόντα μιας χρονίζουσας προπαγάνδας, μιας κομματικοποιημένης Ιστορίας, ενός πολιτικού φανατισμού, μιας αγιογραφίας ή ενός αναθεματισμού των πρωταγωνιστών εκείνης της μοιραίας εποχής. Ωστόσο, το κεφάλαιο «1922» δεν έκλεισε, όπως πολλοί θα το ήθελαν. Ο χρόνος, έναν αιώνα μετά, δεν επούλωσε τη συμφορά. Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι η «ανοικτή πληγή» της Ρωμιοσύνης, με την τραυματική μνήμη της να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Μέχρι τις ημέρες μας. Και οι καιροί μας απαιτούν σοβαρές προσεγγίσεις για το τι παίχθηκε στη γη της Ιωνίας το 1922. Το απαιτεί και η Ιστορία, όχι για να εκδικηθεί, αλλά για να διδάξει και να προειδοποιήσει το Γένος των Ελλήνων ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια ολέθρια δεινά. Τελικά, ήταν μόνο ο εξοντωτικός Εθνικός Διχασμός μεταξύ Κωνσταντίνου και Βενιζέλου που οδήγησε τον Ελληνισμό στην Καταστροφή, στέλνοντας τη μισή Ελλάδα στη Σμύρνη; Ή, μήπως, η κύρια αιτία ήταν οι Σύμμαχοί της, οι οποίοι όχι απλώς την εγκατέλειψαν, αλλά και την πρόδωσαν; Μήπως ορισμένες χριστιανικές χώρες διέπραξαν το Τέλειο Έγκλημα σε βάρος του Ελληνισμού, οι οποίες, σε μια μεταστροφή των συμφερόντων τους, ενδυνάμωσαν το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ; Μήπως, μια ζηλόφθονη και φονική Δύση −διχασμένη μέσα στη χριστιανοσύνη της− προτίμησε την ασιατική βαρβαρότητα στην Ανατολική Ευρώπη παρά ένα μεγάλο Έθνος, μια νέα ελληνική ορθόδοξη αυτοκρατορία;