Δημήτρης Προύσαλης (Επιμέλεια)

Ο Δημήτρης Προύσαλης γεννήθηκε στην Ολλανδία το 1965. Σπούδασε παιδαγωγικά στη Μυτιλήνη και είναι τελειόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών (2004). Έχει πραγματοποιήσει σπουδές Βιβλιοθηκονομίας και Μετεκπαίδευσης στην Ειδική Αγωγή. Από το 1988 εργάζεται σαν δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Έχει τιμηθεί με το βραβείο "Κώστα Δεμερτζή προς τον Έλληνα δάσκαλο" από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (2003) για τη συμβολή του στην προώθηση του παιδικού και εφηβικού βιβλίου και της φιλαναγνωσίας. Ασχολείται με τη μελέτη, ανάλυση, συλλογή και καταγραφή του λαϊκού παραμυθιού από το 1999. Έχει μαθητεύσει σε σεμινάρια πάνω στη μυθοπλασία και την τέχνη της αφήγησης, για την παιδαγωγική και θεραπευτική προσέγγιση του παραμυθιού και την αξιοποίηση του για χρήση μέσα στην τάξη και σε χώρους θεραπευτικής παρέμβασης. Έχει πραγματοποιήσει εκδόσεις, δημοσιεύσεις σε περιοδικά και εισηγήσεις σε συμπόσια και διεθνή συνέδρια με θέμα το λαϊκό παραμύθι κι έχει συντονίσει εργαστήρια μετά από προσκλήσεις μορφωτικών οργανισμών και σχολικών συμβούλων. Έχει συγκεντρώσει πάνω από 50 λαϊκά παραμύθια με τους μαθητές του. Σαν αφηγητής μοιράζεται από το 2003 τα παραμύθια που αγαπά με παιδιά κι ενήλικους κι έχει αφηγηθεί σε πολλούς διαφορετικούς χώρους και σε κοινά ποικίλης σύνθεσης. Πρόθεση του είναι να συμβάλει ώστε να ξαναμπεί το παραμύθι στο κέντρο του ενδιαφέροντος του κόσμου και να δημιουργηθούν εστίες αφήγησης παντού αναδεικνύοντας τη σημαντικότητα του για την ανθρώπινη ψυχή και τον πολιτισμό.

Δημήτρης Προύσαλης (Εισαγωγή)

Ο Δημήτρης Προύσαλης γεννήθηκε στην Ολλανδία το 1965. Σπούδασε παιδαγωγικά στη Μυτιλήνη και είναι τελειόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών (2004). Έχει πραγματοποιήσει σπουδές Βιβλιοθηκονομίας και Μετεκπαίδευσης στην Ειδική Αγωγή. Από το 1988 εργάζεται σαν δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Έχει τιμηθεί με το βραβείο "Κώστα Δεμερτζή προς τον Έλληνα δάσκαλο" από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (2003) για τη συμβολή του στην προώθηση του παιδικού και εφηβικού βιβλίου και της φιλαναγνωσίας. Ασχολείται με τη μελέτη, ανάλυση, συλλογή και καταγραφή του λαϊκού παραμυθιού από το 1999. Έχει μαθητεύσει σε σεμινάρια πάνω στη μυθοπλασία και την τέχνη της αφήγησης, για την παιδαγωγική και θεραπευτική προσέγγιση του παραμυθιού και την αξιοποίηση του για χρήση μέσα στην τάξη και σε χώρους θεραπευτικής παρέμβασης. Έχει πραγματοποιήσει εκδόσεις, δημοσιεύσεις σε περιοδικά και εισηγήσεις σε συμπόσια και διεθνή συνέδρια με θέμα το λαϊκό παραμύθι κι έχει συντονίσει εργαστήρια μετά από προσκλήσεις μορφωτικών οργανισμών και σχολικών συμβούλων. Έχει συγκεντρώσει πάνω από 50 λαϊκά παραμύθια με τους μαθητές του. Σαν αφηγητής μοιράζεται από το 2003 τα παραμύθια που αγαπά με παιδιά κι ενήλικους κι έχει αφηγηθεί σε πολλούς διαφορετικούς χώρους και σε κοινά ποικίλης σύνθεσης. Πρόθεση του είναι να συμβάλει ώστε να ξαναμπεί το παραμύθι στο κέντρο του ενδιαφέροντος του κόσμου και να δημιουργηθούν εστίες αφήγησης παντού αναδεικνύοντας τη σημαντικότητα του για την ανθρώπινη ψυχή και τον πολιτισμό.

Γιάννης Βλαχογιάννης (Συγγραφέας)

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης (1867-1945) γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1867. Ο πατέρας του Οδυσσέας Βλάχος καταγόταν από γενιά αγωνιστών της Ρούμελης και η μητέρα του Αναστασία Γκιώνη από το Σούλι. Είχε τρεις αδερφούς και τέσσερις αδερφές. Οι αναμνήσεις του 1821 διατηρήθηκαν ζωντανές στη μνήμη του και διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά του. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη Ναύπακτο και για τα γυμνασιακά μαθήματα ταξίδεψε στη Ζάκυνθο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Το 1886 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλολογίας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του (τις οποίες δεν ολοκλήρωσε), εργαζόταν ως οικοδιδάσκαλος και ως διορθωτής στην Εφημερίδα του Κορομηλά. Αργότερα έγινε συντάκτης στην Εστία, ενώ παράλληλα με την οικονομική συνδρομή ομογενών (μεταξύ άλλων και του Εμμανουήλ Μπενάκη) περισυνέλεξε τεράστιο σε όγκο αρχειακό υλικό του 19ου αιώνα κυρίως σχετικό με τον Αγώνα και κατόρθωσε να εκδώσει ένα μέρος του, (όπως τα αρχεία του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη και του Σπυρομήλιου, το Χιακό αρχείο, το Αθηναϊκό αρχείο και τη βιογραφία του Καραϊσκάκη). Στην ολοκλήρωση της αρχειακής του έρευνας ο Βλαχογιάννης αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του και ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια και το Λονδίνο. Η εργασία του υπήρξε εξαιρετικά συστηματική και συνέβαλε αποφασιστικά στην καταγραφή της ελληνικής ιστορίας του περασμένου αιώνα.

Το 1914 με δική του εισήγηση ιδρύθηκαν από τον Βενιζέλο τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, όπου διετέλεσε και πρώτος διευθυντής ως το 1937. Πέθανε το 1945 στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας τοποθετείται στα 1893 με το διήγημα Ο ξενιτεμένος και με τις Ιστορίες του Γιάννου Επαχτίτη, συλλογή τριών ηθογραφικών διγημάτων γραμμένων στη δημοτική. Έγινε γρήγορα δημοφιλής στους λογοτεχνικούς κύκλους και επαινέθηκε από τον Κωστή Παλαμά. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά (όπως τα Τέχνη, Ηγησώ, Μούσα), εφημερίδες (όπως οι Εστία, Αστραπή, Εφημερίς) και ημερολόγια της εποχής του. Οι οικονομικές δυσκολίες που τον συνόδευαν σʼ όλη τη ζωή του δεν του επέτρεψαν να εκδώσει παρά ένα μικρό μέρος του συνολικού έργου του. Εξέδωσε το περιοδικό Προπύλαια (έξι τεύχη από το 1901 ως το 1908), όπου δημοσίευσε ποιήματα, πεζογραφήματα και ιστορικές μελέτες. Με την ευκαιρία του εορτασμού των εκατό χρόνων από την ελληνική Ανεξαρτησία εξέδωσε με δικά του έξοδα τις συλλογές διηγημάτων Τα μεγάλα χρόνια (1930, πρώτη δημοσίευση του 1914) και Τα παλικάρια τα παλιά (1931). Στο σύνολο των γραπτών του περιλαμβάνονται ποιήματα, πεζογραφήματα, ιστορικές μελέτες, κριτικά δοκίμια, άρθρα, ακόμη και ένα μονόπρακτο έργο για το θέατρο (Χήρα μάνα). Ως λογοτέχνης είναι γνωστός κυρίως για την πεζογραφική παραγωγή του. Ο Βλαχογιάννης επιχείρησε να συνδυάσει ιστορικά (ηρωικής θεματικής) και ηθογραφικά στοιχεία με βασικό στόχο του να συμβάλει στον ορισμό της νεοελληνικής ταυτότητας και στην ψυχολογική σύνδεση των νεοελλήνων με το παρελθόν τους. Ιδιαίτερης σημασίας είναι επίσης οι ψυχογραφικές και συμβολικές διαστάσεις των έργων του. Γλώσσα των γραπτών του είναι η δημοτική την οποία υιοθέτησε εξαρχής, ακόμη και στις ιστορικές μελέτες του, δε συμμετείχε όμως στις γλωσσικές διαμάχες της εποχής του. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γιάννη Βλαχογιάννη βλ. Παπακώστας Άγγελος, «Βλαχογιάννης Γιάννης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 4. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Πίστας Π.Σ., «Βλαχογιάννης Γιάννης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984 και Σταυροπούλου Έρη, «Γιάννης Βλαχογιάννης», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Η΄ (1880-1900), σ.342-344. Αθήνα, Σοκόλης, 1997. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).