Να ανακαλύψουμε ξανά την πολιτική. Και μαζί την ελπίδα και το όραμα. Μπορούμε. Ή, όσοι επιτέλους μπορούμε. Έχουμε χρέος να το κάνουμε. Δεν δικαιούμαστε να τους αφήνουμε ασύδοτους να συντηρούν την απελπισία, την αποτυχία και τα απόλυτα αδιέξοδα. Στην Ευρώπη η Δεξιά επανέρχεται εξαιτίας της μετάλλαξης της Αριστεράς σε κακή δεξιά. Η μακρόχρονη παραμονή στην εξουσία της Αριστεράς είχε ως αποτέλεσμα να καταστεί «καθεστώς». Και να αναδείξει τη δική της ελίτ. Ο κόσμος έχει πλέον δύο ελίτ μια δεξιά και μια αριστερά. Έχει δίκαιο ο Ζακ Ζυλιάρ του Nouvel Observateur (2.5.02) ότι το ρήγμα Δεξιά - Αριστερά επιχωματώθηκε. Τώρα από τη μια υπάρχουν οι δύο «ελίτ των αρχόντων» δεξιά ελίτ, αριστερά ελίτ και από την άλλη ο λαός. Σε μεγάλο βαθμό πια η σύγκρουση Δεξιάς - Αριστεράς είναι τεχνητή. Και φυσικά αφήνει αδιάφορα τα πλατειά λαϊκά στρώματα, τα οποία νιώθουν καταδικασμένα. Βέβαια από το `95 ο Σιράκ προειδοποιούσε ωμά ότι «το κοινωνικό ασανσέρ χάλασε». Παρά ταύτα και τότε υπερψηφίστηκε και τώρα για άλλη μια φορά και με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο. Βεβαίως δια της εις άτοπον απαγωγής. Διά τον φόβον δηλαδή του «χείροντος» νεοχιτλερικού Λεπέν. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο Ζοσπέν δάνεισε υπογραφές σοσιαλιστών δημάρχων στον Λεπέν για να συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό προκειμένου να γίνει δεκτή η υποψηφιότητά του. Ωστόσο οι στίχοι του Σολωμού ισχύουν φευ και για τους Γάλλους: «Δυστυχισμένε μου λαέ / καλέ κι` ηγαπημένε / πάντοτε ευκολόπιστε / και πάντα προδομένε».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]